Sandhya's Poems

          ☺ मैत्री ☺ म्हणतात  मैत्रीच नातं   असतं  सर्वात  महान पण  वाटतंय  आता  ओसाड   झालंय  माळरान                             खुप  नाजुक  असतं                             हे  बंधन  विश्वासाचं                             पाण्यासारखं  नितळ  नातं                             असतं  दोन  जीवांच                             निभवन  अन टिकवण  असतं  खुप  भयान......                           वाटतंय  आता  ओसाड  झालंय  माळरान........   सुख - दुःख  सांगण्यास   होती  एक  सोबत   जशी  आयुष्याच्या  वाटेवर   होती  एक  परिपूर्ण  संगत   पण , का  झाली  मग  मन  अशी  गुमान........   वाटतंय  आता  ओसाड  झालंय  माळरान........                             आयुष्याच्या  एकेकाळी                             त्याच  माळरानी                             कळया  होत्या  फुलत                             झाडे  होती  झूलत                             पाखरांची  किलबिल  ऐकत  होते  हे  कान........                             वाटतंय  आता  ओसाड  झालंय  माळरान........  आठव

    सांत्वन  जेव्हा आयुष्याच  गाठोडं फ़क्त  दुःखानीच  भरलं उघडताच  ते गाठोडं मन  माझ  खुप रडलं           दुःख  सहन  करून           जीव  झाला  अगदी  नकोसा           देवाला  प्रश्न  विचारावा  लागला           देवा  तू  असा रे  कसा? प्रत्येक  दुःखाच्या  वेळी   मन  माझं  रडत  होतं   आता  तरी  सुख  येईल   म्हणून  मन  माझं  झुरत  होतं             आयुष्यात  सारखं  दुःखच  येता             रडायला  कुणी  सांगितलं             माझ्याच  मनानं  माझ्याच  मनाला             खंबीर  व्हायला  शिकवलं   जेव्हा  जेव्हा  दुःखाच्या  क्षणाला   नयन  आले  भरून  सुख  काय  असतं  समजलं  अश्रुंचे  त्या  मोती  बनवून            ऊन , पाऊस  आणि वाऱ्याची             आता  नाही  उरली  खंत            सृष्टीवरच्या  प्रत्येक  जीवाला             कधी  ना  कधी  असतोच  अंत   अनमोल  आयुष्याचा  क्षण कसा  घालवायचा  ठरवायचं कारण  येताच  शेवटचा  क्षण आपल्याला  देखील जायचंच..........                                    ------- संध्या  गडगे - सिन्नरकर 

वेडे  मन ......  निळ्या   आकाशी  घेउनी  भरारी  मन  हे  माझे  हरवूनी  गेले  क्षणभर  जणू  सृष्टिवरचे  अस्तित्वच  संपून  गेले                       जेव्हा  अफाट  निळ्या  नभी            एकटे  मन  फिरू  लागले            स्वतंत्रता  काय  असते            तेव्हाच  जणू  उमजले  वाटले तिथून एकदा  नजर  फिरवावी  मनाची  आणि  करावी  पारख  भिन्न  - भिन्न  त्या  मनांची              वाटले  खोट्या  लोकांना              तिथुन  कठोर  शिक्षा  करावी              अन  भोळ्या - भाबड्या  लोकांची              मायेन  झोळी  भरावी  मन  हे  झाले  वेडे  पिसे  सैरा  वैरा  फिरुनी  आगळया - वेगळया  मनांची  व्यर्थ  पारख  करुनी            करुनी  पारख  मनांची            मन  हे  माझे  थकले            खेळ  होता  हा  मनाचा            मन  माझे  थोडे  चुकले  मन  माझ  भांबावलं  घेता  मनावर  सृष्टीचा  लगाम  कृपाळू , दयाळू  ,परमेश्वराला  माझ्या  छोट्या  मनाचा  सलाम                           ...... संध्या  गडगे - सिन्नरकर 

कोडं  आयुष्याचं  ........    आयुष्याची  अशी         रित आहे तरी काय ?   दुधावरती  तरी          येते  कशी  साय ?                     जन्माला  येऊन  जेव्हा                             उघडत आयुष्याचं  दार                      वाट  चढून  झाल्यावर                               असतोच नंतर  उतार       आई - वडिल  हे  सुंदर        रूप  परमेश्वराचे  उपकार  कधीही  विसरु  नये         अनमोल  त्यांच्या  मायेचे                        आईच्या  त्या  ममतेचा                              करतात  जे  तिरस्कार                        कुठे  फेडणार  ते  पाप                               जराही  शोधल्या  दिशा  चार  शेतामध्ये  बैलांची          जोडीच  का  राबते ?  वासराला  जीव  गोठ्यातील         गायचं  का  लावते ?                      प्रत्येकाच्या  रक्ताचा                              लाल  रंग  आहे   सारखा                       मग  जाती - धर्मांमध्येच                                भिंत  उभी  का ? जन्माला  आपण   एकटेच         येतो  आणि  जातो  वाटता  जीवाला  कधी  एकटं